De NBA-finale van 1991 was de kampioensronde van het seizoen 1990-1991 van de National Basketball Association (NBA) en de afsluiting van de play-offs van het seizoen. Het was ook de eerste NBA-finale die door NBC werd uitgezonden na 17 jaar bij CBS.

De Eastern Conference-kampioen Chicago Bulls nam het op tegen de Western Conference-kampioen Los Angeles Lakers voor de titel, waarbij Chicago het thuisvoordeel had. Het was Michael Jordan's eerste NBA Finals-optreden, Magic Johnson's laatste en de laatste NBA Finals voor de Lakers tot 2000. De Bulls zouden de reeks met 4-1 winnen. Jordan scoorde gemiddeld 31,2 punten op 56% schieten, 11,4 assists, 6,6 rebounds, 2,8 steals en 1,4 blocks op weg naar zijn eerste NBA Finals MVP Award.

De serie was niet de eerste keer dat de Bulls en Lakers tegenover elkaar stonden in de play-offs. Voorafgaand aan 1991 ontmoetten ze elkaar voor vier 'postseason'-series (1968, 1971, 1972 en 1973), allemaal Lakers-overwinningen. Chicago was destijds lid van de Western Conference en verhuisde in 1980 naar het oosten. De finale van 1991 was de eerste keer dat de Bulls de Lakers versloegen in een playoff-reeks.

Deze serie zou het einde betekenen van het Lakers Showtime-tijdperk en het begin van de Bulls-dynastie. Na het winnen van vijf kampioenschappen in acht finales in de jaren tachtig, zouden de Lakers de rest van de jaren negentig worstelen voordat ze tussen de seizoenen 2000 en 2010 vijf kampioenschappen wonnen.

De Lakers van 1991 werden geleid door Johnson, die 31 was en speelde in wat zijn laatste volledige seizoen zou worden, evenals mede-All-Star-teamgenoot James Worthy; Kareem Abdul-Jabbar was twee seizoenen eerder gestopt. De Bulls, geleid door Jordan en kleine aanvaller Scottie Pippen, zouden na 1991 in zeven jaar tijd nog vijf kampioenschappen winnen, waarmee ze hun status als dynastie zouden versterken. Jordan werd pas de derde speler in de geschiedenis van de NBA (na George Mikan en Abdul-Jabbar) die in hetzelfde seizoen de scoretitel en een kampioenschap veroverde.